ကျွန်တော် နဂိုကမှ စကားနည်းရတဲ့အထဲ အခုဆိုရင် ပိုပြီးတောင် စကားမပြောဖြစ်တော့ဘူး။ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲ ရှိတဲ့ ဆင်းရဲဒုက္ခတွေကို တစ်ယောက်ယောက်ကို ပြောပြချင်ပေမယ့်လည်း ဘယ်သူ့ကို ပြောရမလဲမသိဘူး။ ကျွန်တော့်မိန်းမကလည်း သူ့ဘာသာသူတောင် မနည်းရပ်တည်နေရတာ၊ သူ့ကို ကျွန်တော့်အပူတွေ မပေးချင် တော့ဘူး။

ကျွန်တော် စိတ်ကျတဲ့အချိန်မှာ မြင်မြင်သမျှက အဆင်မပြေဘူး။ အရာရာကလည်း ထိလွယ်ရှလွယ်ပဲ။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော် သိပ်ချစ်တဲ့ လက်တွဲဖော်ကို အော်ဟစ် ဆဲဆိုမိတယ်။ ရိုက်နှက်တယ်။ တန်ဖိုးရှိတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ဒေါသနဲ့ ဖောက်ခွဲတယ်။ ဘာဆိုဘာမှ အခြေတကျ မရှိတဲ့ ဘဝမှာ အနာဂတ်ဆိုတာ ရေရေရာရာ မရှိခဲ့ဘူး။

တစ်ခါတစ်ခါ ကျွန်မ ဘာအလုပ်မလုပ်ဘဲ တစ်နေကုန် အိပ်ပဲ အိပ်နေမိတယ်။ အိပ်နေရင် အရာအားလုံးကို မေ့သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ ပြန်နိုးထလာချိန်မှာ ဆက်ရှင်သန်ရတယ်။ ကျွန်မ ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခု ချလိုက်တယ်။ ကျွန်မကို တန်ဖိုးမထားတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကနေ ရုန်းထွက်ဖို့။ ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မ ပြန်ရှာဖွေတယ်။